logo tekst 6

Razumijevanje proširenja

Proširenje je jedno od najmoćnijih političkih alata EU. Svi evropski građani imaju koristi od toga da su njihovi susjedi stabilne demokratije i napredne tržišne privrede. Proširenje je pažljivo vođen proces koji pomaže u transformaciji uključenih zemalja te doprinosi miru, stabilnosti, napretku, demokratiji, ljudskim pravima i vladavini prava širom Evrope.Evropska unija proširila se nekoliko puta od svog stvaranja. EU danas ima 27 država članica.

Prethodna proširenja

U početku je šest zemalja – Belgija, Njemačka, Francuska, Italija, Luksemburg i Holandija – osnovalo Evropsku zajednicu za ugalj i čelik 1951. godine, nakon čega su uslijedile Evropska ekonomska zajednica i Evropska zajednica za atomsku energiju 1957. godine.

Od tada je uslijedilo pet uzastopnih proširenja:


1973. Danska, Irska i Ujedinjeno Kraljevstvo pristupile su Evropskoj uniji.
1981. Grčka je postala država članica.
1986. Španija i Portugal postale su države članice.
1995. Austrija, Finska i Švedska pridružile su se Evropskoj uniji.
2004. došlo je do istorijskog proširenja EU – na 10 zemalja Srednje i Istočne Evrope i Mediterana: Češka, Estonija, Kipar, Latvija, Litvanija, Mađarska, Malta, Poljska, Slovačka i Slovenija. Bilo je to jedinstveno, istorijsko proširenje koje je značilo reunifikaciju Evrope nakon desetina godina podjele zbog tzv. željezne zavjese.
2007. Rumunija i Bugarska pristupaju EU.

Buduće mogućnosti

EU je službeno pokrenula pregovore o pristupanju s Hrvatskom i Turskom na Savjetu opštih poslova u Luksemburgu 3. oktobra 2005. godine. Cjelokupni zapadni Balkan ima evropsku perspektivu. U decembru 2005. godine, Evropski savjet odlučio je odobriti status države kandidata takođe i Bivšoj Jugoslovenskoj Republici Makedoniji, s kojom pregovori o pristupanju još uvijek nisu započeli. Buduća proširenja odvijaće se zavisno od dinamike ispunjavanja strogih standarda svake zemlje, kako bi se osigurala glatka apsorpcija mogućih novih članica.

Datumi podnošenja zahtjeva za članstvo u Evropskoj uniji:

Hrvatska: 21.02.2003.
Bivša Jugoslovenska Republika Makedonija: 22.03.2004.
Turska: 14. 04.1987.


Proces pristupanja

Prema članu 49. Ugovora o Evropskoj uniji, bilo koja evropska država može podnijeti zahtjev za članstvo, ako poštuje principe slobode, demokratije, poštivanja ljudskih prava i osnovnih sloboda te vladavinu prava, principa koji su zajednički državama članicama (član 6.1 Ugovora o EU). Pristupanje, međutim, može uslijediti jedino ako dotična evropska država ispunjava sve kriterije pristupanja koji su utvrđeni na Evropskom savajetu u Kopenhagenu 1993. godine i ponovno potvrđeni na Evropskom savjetu u Madridu 1995. Ti kriteriji su:

- politički: stabilne ustanove koje garantuju demokratiju, vladavinu prava, ljudska prava i poštivanje zaštite manjina;
- ekonomski: efikasna tržišna privreda i sposobnost nošenja s tržišnom konkurencijom i tržišnim silama u Uniji;
- sposobnost preuzimanja obveza članstva, uključujući poštivanje ciljeva političke, ekonomske i monetarne unije;
- usvajanje pravne stečevine (cjelokupnog evropskoga zakonodavstva) i njegova efikasna implementacija putem odgovarajućih administrativnih i pravosudnih struktura.

Nadalje, EU mora biti u stanju apsorbovati nove članice te zadržava pravo da odluči kada će biti spremna prihvatiti ih.

Kako neka zemlja pristupa EU

Zemlja koja želi pristupiti Uniji podnosi zahtjev za članstvom Savjetu koji traži od Komisije da procijeni sposobnost države koja je podnijela zahtjev za ispunjavanje uslova članstva. Ako Komisija donese pozitivno mišljenje, a Savjet se jednoglasno složi o mandatu pregovaranja, pregovori se službeno otvaraju između država kandidata i svih država članica.

Predpristupna strategija - Predpristupna strategija osmišljena je kako bi pripremila države kandidate za buduće članstvo. Ona obuhvaća ove okvire i mehanizme:


  • Sporazumi o Evropi / Sporazumi o pridruživanju / Sporazumi o stabilizaciji i pridruživanju

  • Pristupno partnerstvo / Evropsko partnerstvo

  • Predpristupna pomoć

  • Sufinansiranje od međunarodnih financijskih ustanova

  • Učešće u programima, agencijama i odborima EU

  • Državni program za usvajanje pravne stečevine EU

  • Redovbi izvještaji / Izvještaji o napretku

  • Politički dijalog


Pregovori

Prvi korak u pregovorima je takozvani "screening". To je analitički pregled pravne stečevine. Svrha screeninga je objasniti pravnu stečevinu državama kandidatima i zajedno s njima utvrditi područja u kojima postoje problemi koje bi trebalo riješiti. Kao osnova za pokretanje stvarnog, tehničkog procesa pregovora, Komisija sastavlja "screening izvještaj" za svako poglavlje i za svaku državu članicu. Države kandidati podnose pregovaračku poziciju. Komisija podnosi Savjetu Nacrt zajedničke pozicije (NZP). savjet usvaja zajedničku poziciju koja omogućava otvaranje poglavlja. Sjednice pregovaranja održavaju se na nivou ministra ili zamjenika ministra, tj. stalnih predstavnika država članica, ambasadora ili glavnih pregovarača za države kandidate.


Nadziranje i postupak revizije

Komisija blagovremeno izvještava Savjet i Parlament o pripremi kandidaa za članstvo, uz pomoć takozvanih "izvještaja o nadziranju". Oni takođe služe kako bi usmjeravali države kandidate u njihovim pripremama. Izvještaji obuhvaćaju većinu problematičnih područja koja su utvrđena u izvještajima o nadziranju. Prije predviđenoga pristupa, Komisija sastavlja sveobuhvatni izvještaj o nadziranju. Taj izvještaj služi kao osnova za odlučivanje o mogućim korektivnim mjerama koje treba poduzeti Komisija u svojoj ulozi čuvara Ugovora. Takve mjere uključuju garancije, postupke kršenja ili mjere finansijskog upravljanja. Redovni izvještaji / Izvještaji o napretku (postupak revizije) imaju za svrhu procijeniti napredak koji postigne svaka zemlja tokom pripreme za pristupanje.

Proces ratifikacije i pristupanje

Kada se zaključe pregovori o svim poglavljima, rezultati pregovora uključuju se u nacrt Ugovora o pristupanju kojeg usuglašavaju Savjet i države pristupnice. Taj nacrt Ugovora se naknadno podnosi Komisiji na davanje mišljenje i Evropskom parlamentu na pristanak. Nakon potpisivanja, Ugovor o pristupanju se podnosi državama članicama i svakoj državi pristupnici na ratifikaciju u skladu s njihovim ustavnim postupcima. Kada je proces ratifikacije završen i Ugovor stupi na snagu, država kandidat postaje država članica.

Kriteriji za pristupanje

1993. godine, na Evropskom savjetu u Kopenhagenu, Unija je donijela važnu odluku koja se tiče sadašnjeg proširenja, slažući se da "pridružene zemlje u Srednjoj i Istočnoj Evropi koje to žele, mogu postati države članice Evropske unije". Što se tiče momenta pristupanja, Evropski savjet je izjavio da će do pristupanja doći čim pridružena zemlja bude spremna preuzeti obveze iz članstva ispunjavanjem potrebnih ekonomskih i političkih uslova. Istovremeno, utvrđeni su kriteriji za članstvo koji se često nazivaju "Kopenhagenski kriteriji".


Evropski savjet iz Kopenhagena


Kriteriji za članstvo zahtijevaju da država kandidat postigne
• stabilnost ustanova koje garantuju demokratiju, vladavinu prava, ljudska prava te poštivanje i zaštitu manjina;
• efikasnu tržišnu privredu, kao i sposobnost nošenja s konkurentskim pritiskom i tržišnim silama unutar Unije;
• sposobnost preuzimanja obveza iz članstva uključujući poštivanje ciljeva političke, ekonomske i monetarne unije.

Evropski savjet iz Madrida


Kriteriji za članstvo također zahtijevaju da država kandidat stvori uslove za svoju integraciju putem prilagođavanja svojih upravnih struktura, kako je naglašeno na Evropskom savjetu u Madridu u decembru 1995. godine. Iako je važno da se zakonodavstvo Evropske zajednice prenese u nacionalno zakonodavstvo, još je važnije da se zakonodavstvo provodi na efikasan način putem odgovarajućih administrativnih i pravosudnih struktura.

Proces stabilizacije i pridruživanja

Proces stabilizacije i pridruživanja (PSP) je dio procesa proširenja. To je okvir za evropski put zemalja zapadnog Balkana prema njihovu budućem pristupanju.Ovaj proces predstavlja politički okvir EU za zemlje zapadnog Balkana, na njihovom putu ka pristupanju EU.


Proces stabilizacije i pridruživanja (PSP) je politički okvir EU za zemlje zapadnoga Balkana, na njihovom putu ka eventualnom pristupanju EU. Partnerstvo između EU i zapadnog Balkana je u interesu svih partnera: mir, stabilnost, sloboda, sigurnost i pravda, napredak, kvaliteta života, za EU i za zemlje zapadnog Balkana. PSP ima tri cilja, stabilizaciju i prelazak na tržišnu privredu, promovisanje regionalne saradnje i buduće pristupanje Uniji. On pomaže zemljama regije da izgrade svoje kapacitete za usvajanje i implementaciju evropskih standarda, uključujući pravnu stečevinu Zajednice, kao i međunarodne standarde. PSP se temelji na progresivnom partnerstvu u kojem EU nudi mješavinu trgovačkih koncesija (Autonomne trgovačke mjere), ekonomsku i finansijsku pomoć (Program CARDS) i ugovorne odnose (Sporazume o stabilizaciji i pridruživanju). Svaka zemlja kreće se naprijed na osnovu ispunjavanja svojih obveza u okviru PSP-a. Izvještaji o godišnjem napretku procjenjuju spremnost zemalja zapadnog Balkana u njihovom kretanju ka Europskoj uniji. Prema Regionalnoom pristupu EU za zapadni Balkan iz 1997. godine, Evropska komisija je 1999. godine utvrdila princip za kretanje prema ambicioznijoj viziji razvoja regije – Proces stabilizacije i pridruživanja. Njegovi instrumenti formulisani su na sastanku na vrhu u Zagrebu, u novembru 2000. godine. Sastanak na vrhu u Solunu, u junu 2003. godine, obogatio je PSP elementima procesa proširenja, kako bi bio spreman za nove izazove. Agenda iz Soluna uvela je niz novih instrumenata za podršku procesu reforme u zemljama zapadnog Balkana kako bi ih približila Evropskoj uniji. Najdalekosežniji od tih instrumenata su Evropska partnerstva, nadahnuta Partnerstvima o pristupanju. Prvi niz Evropskih partnerstva bio je odobren 2004. godine: utvrđujući kratkoročne i dugoročne prioritete koje zemlje moraju rješavati, Evropska partnerstva pomoći će zemljama zapadnog Balkana u njihovim reformama i pripremama za buduće članstvo.

Sve zemlje zapadnog Balkana imaju mogućnost budućeg članstva u Evropskoj uniji, cilj koji je podržan na Evropskom savjetu u Feiri u junu 2000. i potvrđen od strane Evropskog savjeta u Solunu u junu 2003. godine. Evropsko savjet je u junu 2005. jasno, ponovo potvrdio ove postojeće obveze.